“De studenten boden een frisse blik op mijn onderneming”

Een dikke 50 jaar laat de naam Buytaert al een lichtje branden over het ganse Europese continent en ver daarbuiten. Dat mag je gerust letterlijk nemen, want sinds eind de jaren 60 vervaardigen de moeder en tante van Inge-Lise kaarsen. De ene vanuit België, de andere vanuit Duitsland. Een goeie 20 jaar geleden stapte Inge-Lise ook in het verhaal en zegde ze haar job bij het Commissariaat voor Vluchtelingen en Staatslozen op voor een carrière als kaarsenmaakster. Vorig jaar maakte de onderneemster gebruik van een oproep van Arteveldehogeschool om haar businessplan gratis onder handen te laten nemen. “Via dit initiatief wilde ik ontdekken hoe we de Belgische markt beter kunnen bespelen”.

Het lijkt niet zo wanneer je de poort van het atelier opentrekt, maar van hieruit runt Inge-Lise ondertussen al een kleine 20 jaar haar kaarsenbedrijf waarmee ze jaarlijks zo’n 30.000 à 40.000 kaarsen in Europa en ver daarbuiten levert. Absolute topkaarsen ook als we de enthousiaste maakster mogen geloven. “Niemand heeft een kleurenpallet én zo’n mooie brandvorm als onze kaarsen,” aldus Inge-Lise. De ambacht leerde ze van haar moeder wiens bedrijf ze in 2005 overnam. Daar kwam in 2018 ook het bedrijf van haar tante in Duitsland bij. Ondertussen draait het “familiebedrijf” een omzet van 300.000 à 400.000 euro en verhuisde de Duitse tak ook naar Gent.

Hey Inge-Lise, je deed tot 2-maal toe een bedrijfsovername van familie. Hoe moeilijk was dat?

Op zich ging dat redelijk vlot. Mijn moeder gaf destijds onmiddellijk aan dat het vanaf nu mijn zaak was en ik er mijn ding mee moest doen. Bij de overname in 2018 van mijn tante ging dat er iets emotioneler aan toe. Daar zal de letterlijke afstand zeker voor iets tussen gezeten hebben, samen met het feit dat ze met sommige klanten echt wel een zeer persoonlijke band had opgebouwd. Zij kon het aanvankelijk dan ook wat moeilijker loslaten, maar nu ze enkele weken geleden op bezoek kwam tijdens een beurs, zag ze dat haar bedrijf in goede handen is.

Wat waren de grootste uitdagingen bij de overname?

De grootste uitdaging was het optimaliseren van het productie- en verpakkingsproces. Waar mijn moeder veel kleinschaliger werkte, was mijn tante overduidelijk een groter commercieel talent. Maar de laatste jaren was er daar niet meer echt geïnvesteerd in optimalisatie. Daarom ook dat ik aanvankelijk niet van plan was dat bedrijf over te nemen. Dat bedrijf was 10 keer zo groot als dat van mij, dus hoe moest ik dat aanpakken? Maar toen een opportuniteit zich voordeed, heb ik in 2018 toch besloten om de naam en het klantenbestand van mijn tante over te nemen. Dat eerste jaar was enorm stresserend. Toen heb ik niet al te veel geslapen in ieder geval (lacht). Gelukkig functioneer ik goed onder druk.

Onlangs klopte je ook aan bij Arteveldehogeschool voor hulp bij het herzien van je businessplan. Waarom?

Omdat we vooral b2b verkopen verloopt die verkoop vooral via internationale beurzen en oude klantenportefeuilles. Wat dat laatste betreft stelde ik vast dat we ondanks ons internationaal succes maar weinig klanten in België hadden. Toen een medewerkster me op het initiatief van Arteveldehogeschool wees was ik meteen geïnteresseerd. Want ze boden de optie om mijn businessplan gratis onder handen te laten nemen door hun studenten.

Met welke opdracht zette je de studenten dan aan het werk?

Ik vroeg de studenten om een businessplan op poten te zetten die de Belgische verkoop de hoogte moest injagen.

Heb je daar uiteindelijk iets uit geleerd?

Hoewel ik op mijn oorspronkelijke vraag niet meteen een antwoord kreeg waarin ik me kon vinden, was het verfrissend om te zien hoe die jonge mensen met mijn product en vraag aan de slag gingen. Neem nu de naam bijvoorbeeld. Mijn bedrijf heet Ilyvero, mijn kaarsen Bika én Buytaert Kerzen… Die studenten zagen dat en vroegen zich terecht af waarom we zoveel namen door mekaar gebruikten. Dat had ik zelf ook al opgemerkt. Meer zelfs, eigenlijk wilde ik alles naar Bika veranderen, maar om de een of andere reden gebeurde dat niet. Door hun opmerking besefte ik dat ik die onzekerheden gewoon achterwege moest laten en zeggen: vanaf nu zijn we Bika. Alles wat dus al de ganse tijd in mijn hoofd maalde, maakten zij zichtbaar.

Verder vonden ze de website te somber en vonden ze het een goed idee om bijvoorbeeld lucifers bij de kaarsen te steken of bedankkaartjes bij leveringen aan klanten te stoppen. Allemaal leuke ideeën die we ondertussen toepassen trouwens.

Dat ganse proces verliep al bij al dus heel vlot?

Toch wel. Al was het soms wel een confrontatie (lacht). Door hun opmerkingen krijg je soms wel het idee van oei: ik ben slecht georganiseerd, of ik heb dat niet liggen en zou daar maar eens werk van moeten maken,… Het was een confrontatie met mijn wanordelijkheid zeg maar.

Ook dit jaar zoekt Arteveldehogeschool nieuwe ondernemers voor dit traject. Waarom zou je het andere ondernemers aanraden?

Ik zou dat vooral doen door de verfrissende blik die je op je onderneming krijgt. Die studenten zijn jong. Het zijn de mensen die van de schoolbanken komen, vol ideeën zitten en tegelijk ook je volgende potentiële doelgroep kunnen zijn. Het is dus leuk en interessant om te luisteren hoe zij naar je product kijken.

Heeft de oefening de lat nu verlegd voor Bika Candles?

Goh… ik ben niet meteen zo’n zakenvrouw van grote doelen. Ik bekijk het eerder jaar per jaar. Ons product blijft ook gewoon parafine. Dat staat steeds meer en meer onder druk aangezien het een restproduct van aardolie is. Zolang ze dat blijven oppompen zal dat er dus nog zijn, maar wat daarna? Al zijn dat zorgen voor later. Voorlopig doe ik dit graag en geniet ik van de rust die dit handenwerk met zich meebrengt. Ik zou het in ieder geval graag nog heel wat jaren doen.