Druk op Start en betreed Game Nest: een nieuwe co-workingspace voor game-ontwikkelaars

Wat krijg je als je Gentse game-ontwikkelaars verzamelt in een co-workingspace? Dat zullen Dagmar Blommaert en Stan Loiseaux vanaf 1 augustus ondervinden. Samen met Andreas Veeckman en Abdelkarim Houari hebben ze een locatie gevonden dicht bij Gent Dampoort waar ook al enkele andere ontwikkelaars zitten. Naast bestaande game-hubs in Kortrijk, Brussel en Hasselt is Gent nu ook klaar voor een level up onder de noemer ‘Game Nest’.

Niet om ‘de platte commerce’, maar omwille van de connectie. Dit concept kan ons lokaal digitaal ecosysteem alleen maar versterken. ‘Games en inzichten delen, voelt gewoon natuurlijker dan ze geheimhouden,’ zegt Dagmar.

Het stereotiepe beeld wordt bevestigd: voordat Pajama Llama een eigen kantoor had, werkten ze vanuit het ouderlijk huis van Stan, een van de medeoprichters. ‘Maar toen we die stap zetten naar een eigen kantoorruimte, merkten we al snel dat dit te groot was voor ons alleen,’ zegt Stan. ‘Eerst nodigden we Mantis Games uit en dan later Tovenaar. Deze keuze voor een grotere ruimte voelt dus als een logisch vervolg.’

Dagmar is freelance narrative designer en werkt momenteel voor Tovenaar. ‘Ik werkte al eens een tijdje vanuit de co-working in de Brusselse hub,’ vertelt Dagmar. ‘En ik voelde me daar eigenlijk wel goed. Nu we met dit nieuws naar buiten komen, merken we ook veel enthousiasme. Veel developers of freelancers starten thuis, omdat ze zich geen kantoor kunnen veroorloven. Sommigen huren een co-workingspace voor één dag in de week, zodat ze elkaar toch eens gezien hebben. Ja, geef ons een laptop en we zijn vertrokken. Meer hebben we eigenlijk niet nodig.’ (lacht)

Er gaat niks boven ideeën uitwisselen tijdens de lunch na uren naar een scherm te staren. ‘Eerst en vooral willen we in deze ruimte die netwerken verder uitbouwen,’ zegt Dagmar. ‘Samen lunchen, bijpraten aan het koffiemachine of games door elkaar laten testen. Daarnaast willen we ook bijeenkomsten houden. Nerdlab organiseert nu al vier keer per jaar Game Dev-bijeenkomsten. Wij zouden daar twee van kunnen organiseren, dat zou een logische stap zijn. Zo zullen er nog wel samenwerkingen ontstaan, want onze netwerken blijven zich uitbreiden. We moeten alleen opletten dat we onszelf niet voorbijrennen. Het moet ook wel allemaal haalbaar blijven.’ 

‘Dat zal ook organisch groeien,’ zegt Stan. ‘Mantis Games bracht onlangs ‘Deck of Haunts’ uit en iedereen was dat dan bij ons op bureau aan het uittesten. Bij Tovenaar, met ‘BattleSage’ was dat ook zo. Als we hier dan allemaal in dezelfde ruimte zitten, kunnen we elkaars games spelen en testen.’

‘Ik hoor je al denken, ‘wat met onderlinge concurrentie?’,’ zegt Stan, ‘maar dat speelt hier eigenlijk helemaal niet mee. Iedereen maakt zo verschillende games en gunt elkaars successen.’

‘Inderdaad,’ zegt Dagmar, ‘wij spelen elkaars games, niet om te bekritiseren, maar om ze beter te maken. We gooien ook allerlei resultaten en details op onze Discord-kanalen. Als ik dat soms vertel aan mensen uit andere sectoren, verklaren die me gek! (lacht) Maar dat is allemaal geen probleem. Wij leren van elkaar.’

‘Als je natuurlijk met een grote uitgever samenwerkt, dan eisen ze geheimhouding,’ legt Stan uit. ‘Maar in onze regio gebeurt dat eigenlijk niet. Je kan onze games niet vergelijken met de Amerikaanse of Engelse blockbusters. Stel dat je aan een nieuwe game zou werken, exclusief gelinkt aan Nintendo Switch 2, dan zullen ze dan geheim willen houden. Maar wij spelen natuurlijk op een ander niveau.’ (lacht)

‘In het Verenigd Koninkrijk, bijvoorbeeld,’ zegt Dagmar, ‘zijn er kantoren waar de receptie gescheiden is van de development teams. Je ziet nooit wie de klanten zijn of de uitgevers die langskomen. Ook wij hebben daarover contracten en huisregels, trouwens.’

Het imago van de industrie heeft een stevige upgrade gekregen. Vroeger werd deze sector eerder stiefmoederlijk behandeld. ‘Games waren, zogezegd, alleen voor kinderen,’ zegt Stan. ‘Nu is het een groot segment. Dat hebben we vooral te danken aan het online platform Steam. Tegenwoordig is het veel makkelijker om games uit te brengen: je uploadt ze gewoon.’

‘Het stigma is wel blijven plakken,’ zegt Dagmar. ‘Als ik op een feestje vertel dat ik verhalen schrijf voor games, dan haken sommige mensen ook gewoon af, want ja, zij spelen geen games. Of, erger: ze zeggen dan dat ik eens moet praten met hun zoon, want die doet niks anders dan gamen. (lacht) Als ik zou zeggen dat ik boeken schrijf, dan zou ik een totaal andere reactie krijgen. Zelfs als je geen boeken leest, wordt dat nog steeds gezien als een respectvol beroep. We hebben dus nog een weg te gaan. Net daarom zijn strategieën rond zichtbaarheid zo belangrijk. Dat kunnen we hier dan delen.’

‘Het is niet alleen die zichtbaarheid,’ zegt Stan, ‘ook de diversiteit binnen de industrie kan beter. Toen ik op school zat (Stan volgde Digital Arts & Entertainment in Kortrijk, n.v.d.r.) waren 80% van de studenten mannen. Als ik nu nog eens terugkeer, voor een gastlezing, bijvoorbeeld, dan zie ik toch veel meer vrouwen rondlopen. Dat komt de games trouwens alleen maar ten goede. Het spectrum van de soorten games is veel breder geworden. Het draait nu meer en meer om de interessante verhalen.’

Het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) is tegenwoordig ook een vaste waarde in de sector. ‘In het begin,’ zegt Stan’, nadat ik afgestudeerd was, moest ik echt zoeken naar hoe ik daar een subsidie moest aanvragen. Je moest zelf wat je weg zoeken. Toen hebben enkele vrienden via school ons geholpen. En ondertussen is er veel meer mogelijk. Het VAF helpt je echt bij die opstart. Ze organiseren ook events, wat natuurlijk ook helpt bij community building.’

‘Als ik er zo over nadenk,’ zegt Stan, ‘veel studio’s zouden nooit begonnen zijn zonder steun van het VAF. Bij games word je pas betaald als alles klaar is. Tenzij je een goede uitgever hebt. Dan krijg je geld om het spel te ontwikkelen. Wij hebben daarnaast ook geluk gehad omdat we onze game, ‘Flotsam’, al online gezet hadden voor de release. Daardoor hebben we fans van het eerste uur. Daardoor konden we aantonen dat er voor onze game een markt was.’

‘Eerlijk? We maken eigenlijk een veel te ambitieuze game,’ geeft Stan toe. ‘We zijn slechts met een team van drie en we blijven maar aanpassingen en verbeteringen maken. (lacht) Ik hou me bezig met het artwork en ik kan allerlei features verzinnen, maar als het niet werkt, moet je het durven aanpassen. Daarom is het ook zo belangrijk om onze games mee te nemen naar conferenties, bijvoorbeeld. Het is pas als je ze loslaat in de ‘echte wereld’, als je ziet wat je gebruiker ermee doet, dat je verder kan.’

Je hoort het: deze creatievelingen hebben veel zotte ideeën. ‘Maar laat ons eerst eens zien hoe het loopt,’ zegt Dagmar. ‘Veel mensen hebben al gezegd dat ze eens gaan langskomen, dat ze ernaar uitkijken. Dus we zullen zien.’

‘We kunnen wel al enkele leuke concepten uitwerken om die groepssfeer te bevorderen,’ zegt Stan. ‘Ik denk aan gametesting-dagen, waarbij we elkaars games eens uitproberen. Of gewoon eens een D&D-avond (Dungeons and Dragons)! (lacht) Een game-jam werkt ook altijd goed. Eens een weekend uittrekken om een game te ontwerpen vanaf nul. Een beetje zoals een hackathon. Doordat je kan maken wat je wil, zonder een eindklant in gedachten, kan je je creativiteit de vrije loop laten.’

‘Dus kom gerust eens af,’ besluit Dagmar. ‘Want we willen vooral allerlei interessante mensen verzamelen met elk hun eigen specifieke kennis. Ik kijk al uit naar die lunchgesprekken!’ (lacht)